„მინის აგურების“ ისტორია 1960 წელს დაიწყო, როცა ალფრედ ჰეინეკენი თავისი კომპანიის მრავალრიცხოვანი ქარხნებიდან ერთ-ერთის მოსანახულებლად, კარიბის კუნძულებზე გაემგზავრა.
კუნძულ კიურასიოზე ყოფნისას მისი ყურადღება პლაჟებზე მიმოფანტულმა „ჰეინეკენის“ ბოთლებმა მიიქცია.
ბიზნესმენი დაინტერესდა და გაარკვია, რომ კუნძულზე ბოთლების ჩამბარებელი პუნქტი არ არსებობდა.
მოგზაურობის დროს, ჰეინეკენმა ისიც შენიშნა, რომ ადგილობრივი მოსახლეობა საშინელ პირობებში ცხოვრობდა და კუნძულზე არავითარი სამშენებლო მასალა არ მოიპოვებოდა.
სწორედ ამ დროს ბიზნესმენს თავში გენიალური იდეა დაებადა - ლუდი ისეთ ბოთლებში ჩამოესხა, რომელთა გამოყენება სამშენებლო მასალად იქნებოდა შესაძლებელი.
ჰოლანდიელმა არქიტექტორმა ჯონ ჰაბრაკენმა ლუდის მწარმოებელს შესთავაზა, სასმელი „მინის აგურებში“ ჩამოესხა, ვინაიდან, სამშენებლო მიზნებისთვის ასეთი მასალის გამოყენება გაცილებით მარტივი იქნებოდა, ვიდრე ჩვეულებრივი ბოთლის.
ბოთლის ფორმის შემუშავებას სამი წელი დაჭირდა.
საბოლოოდ, 1963 წელს „Heineken“-მა 100 000 „მსოფლიო ბოთლი“ (World Bottle — WOBO) გამოუშვა. WOBO-ს საშუალებით, ჰეინეკენი ცდილობდა, ნაგვის პრობლემა გადაეჭრა და ორიგინალური მინის ტარით მყიდველი მოეზიდა.
ასეთი მასალისგან აშენებულ ნაგებობას, ჩვეულებრივთან შედარებით, რამდენიმე უპირატესობა აქვს: ორიგინალური ხედი, კარგი თბოიზოლაცია (ბოთლებში არსებული ჰაერის სახით), ულამაზესი განათება შენობის შიგნით და არანაკლებ ლამაზი განათება შენობის გარეთ, როცა შენობაში შუქი ანთია.
ძნელი სათქმელია, რამდენი სახლი, კოტეჯი ან სარდაფი აშენდა „მინის აგურებისგან“, რადგან პროექტი მალე შეჩერდა, ხოლო შენობების უმეტესობა ამ დროისთვის განადგურებულია. შემონახულია მხოლოდ WOBO-ს ერთეული ეგზემპლარები, რომლებიც კოლექციონერებისთვის იშვიათ და ძვირფას ნიმუშს წარმოადგენს.
ცნობისთვის, სამშენებლო მასალად ჭადრაკისებურად განლაგებული ჩვეულებრივი, მრგვალი ბოთლებიც გამოდგება. სწორედ ამ პრინციპით აგებენ მთელ მსოფლიოში ე.წ. ბოთლის კედლებს.
მხოლოდ აშშ-ში ასობით სახლია აგებული მინის ტარისგან.