ღონისძიების მიზანს, საზოგადოების ინფორმირებულობის გაზრდა და დაავადების შესახებ ცნობადობის ამაღლება წარმოადგენდა, რათა მოხდეს დროული დიაგნოსტიკა და ადეკვატური თერაპიის ხელმისაწვდომობის უზრუნველყოფა.
გთავაზობთ რამდენიმე ქალბატონის რეალურ ისტორიას - ისტორიებს ყოველდღიური ცხოვრებიდან, როდესაც უმარტივესიც მათთვის ძალიან რთული და მიუწვდომელია!
მარინა საღარაძე - 58 წლის, პროფესიით მსახიობი. ჰყავს შვილი, შვილიშვილი. უყვარს ცურვა, დაინტერესებულია ინტერიერის დიზაინით:
“რევმატოიდული ართრიტი 2007-2008 წლებში დამიდგინდა. ექიმთან მას შემდეგ მივედი, რაც ძლიერმა ტკივილებმა შემაწუხა და მოძრაობა შემიზღუდა. ზოგადად, ართრიტის დაავადების შესახებ ვიცოდი, მაგრამ რევმატოიდული ართრიტი თუ ამდენ საფრთხეს მოიცავდა - არა. მკურნალობა ბიოლოგიური პრეპარატების გადასხმით დავიწყე, ჩავიტარე ერთი დიდი კურსი, რამაც 4-წლიანი რემისია გამოიწვია.
როდესაც ადამიანი ამ მკურნალობას გაივლის, პრაქტიკულად ჯანმრთელი ხდება - ავადმყოფობის ნიშნები აღარ იკვეთება და აგრძელებს სრულფასოვან ცხოვრებას, მცირე უსიამოვნო შეგრძნებების თანხლებით, რაც რევმატოიდული ართრიტის მიერ გამოწვეულ ტკივილებთან შედარებით არაფერია. მიუხედავად იმისა რომ არსებობს გადარჩენის იმედი პრეპარატის სახით, მისი ღირებულებიდან გამომდინარე, ძალიან ბევრი პაციენტისთვის მიუწვდომელია. „გამოდის რომ ფინანსური შეზღუდვის გამო განწირულები ვართ მოძრაობის შეზღუდვისთვის, ვრჩებით ხელ-ფეხშეკრულები, ჩვენ და რევმატოიდული ართრიტი. „ყველაფერი ჩვენს ხელშია“ - იმედს არ ვკარგავთ, რომ სახელმწიფო დაგვაფინანსებს და ... გადაგვარჩენს!“
ინგა მამუჩიშვილი - 55 წლის. ექიმი, დაოჯახებული. უყვარს კითხვა, მუსიკა, ბავშვებთან ურთიერთობა:
„49 წლის ვიყავი, როდესაც რევმატოიდული ართრიტის დიაგნოზი საკუთარ თავს დავუსვი. დაავადების დიაგნოსტიკა იყო პირველი სირთულე, რომელსაც პირველ ეტაპზე გადავაწყდი. ცხოვრება გაიყო დაავადებამდე და მის შემდეგ - ყველაფერი მარტივი რთულად შესასრულებელი გახდა, გაჩნდა მომავლის შიში და კომპლექსები... მე ხშირად დავდიოდი ევროპასა და ამერიკაში კონგრესებზე, ახლა ვცდილობ, არ წავიდე - მეშინია, რომ შემიშუპდება სახსრები და გამირთულდება მდგომარეობა. დავიწყე ბიოლოგიური პრეპარატებით მკურნალობა და თითქოს თავიდან დავიბადე. თამამად ვდგავარ მიწაზე. მეშინია, განმეორებით რომ დამჭირდება კურსის გავლა, არ მქონდეს შესაძლებლობა. ვიბრძოლებ იმისთვის, გაიზარდოს რევმატოიდული ართრიტის მკურნალობის ხელმისაწვდომობა და მჯერა, რომ „ყველაფერი ჩვენს ხელშია“ - სახელმწიფო დაგვიდგება გვერდით და ერთად შევძლებთ, დავამარცხოთ ეს ვერაგი დაავადება“.
რუსუდან ედიბერიძე - 46 წლის, პროფესიით პედაგოგი, ჰყავს შვილი, 20 წლის გოგონა:
„რევმატოიდული ართრიტი განმივითარდა მოულოდნელად, წინაპირობების გარეშე, შესაბამისად, მას არ ჰქონია გენეტიკური საფუძვლები. ჩივილები დაიწყო ყბის სახსრიდან და გავრცელდა დანარჩენ სახსრებზე. მკურნალობის მიუხედავად, დაავადება დღემდე პროგრესირებს და შედეგად მაქვს მეოთხე სტადია: ძვლის დესტრუქცია,ეროზია,სახსრების სრული დეფორმაცია და დისფუნქცია. საბედნიეროდ, მენჯ-ბარძაყის სახსარი ნაკლებად არის ჩართული, რაც იძლევა მოძრაობის საშუალებას. უკვე 23 წელია ვიბრძვი. ჩემთვის ყოველდღიური წვრილმანი აქტივობებისთვის სხვათა დახმარების მიღება აუტანელი და დამთრგუნველია. ვარ მუდმივი ტკივილისა და დისკომფორტის რეჟიმში, რაც სერიოზულ პრობლემებს მიქმნის როგორც პირად, ასევე საზოგადოებრივ საქმიანობაში. მიუხედავად იმისა რომ პედაგოგიური მოღვაწეობის თვალსაზრისით წყვეტა არ მქონია, ამ დაავადებამ დაანგრია ჩემი კარიერული მიზნები. ჩემი ცხოვრება ორ ეტაპად იყოფა - დაავადებამდე და დაავადების შემდეგ, რასაც ფიგურალურად სიცოცხლესა და არსებობას დავარქმევდი. და ამ პირობებში, ჩვენ გვიწევს იმავე დატვირთვით მუშაობა და ცხოვრება, როგორც ჯანმრთელ ადამიანებს... არადა სრულფასოვანი ადამიანებისგან განსხვავებით, გვაქვს უამრავი გამოწვევა, იქნება ეს მედიკამენტების შეძენა, თუ ძვირადღირებული სატრანსპორტო მომსახურება, რისთვისაც ჩვენთვის განკუთვნილი თანხები საკმარისი არ არის.
ჩემი გულწრფელი სურვილია, ამ ვერაგ დაავადებას უფრო მეტი ძალისხმევით ვებრძოლოთ, გავერთიანდეთ ამ პრობლემის ირგვლივ, რათა დაავადებულებს ისედაც გაუსაძლისი ცხოვრება ოდნავ მაინც შეგვიმსუბუქოთ, ხოლო სამომავალოდ, უფრო ეფექტური ღონისძიებები განვახორციელოთ დაავადების პრევენციის მიზნით“.
დაავადებამ ეს სამი ქალბატონი გააერთიანა. 2016 წლის 20 მაისს, სიმბოლურად აუტოიმუნური ართრიტის მსოფლიო დღეს, მათ რევმატოიდული ართრიტით დაავადებული პაციენტების კავშირი დაარსეს და დაიწყეს საინფორმაციო კამპანია, რომელსაც 1 წლის განმავლობაში ბევრი მხარდამჭერი შეურთდა.
ქალბატონებს იმედი აქვთ, რომ 2018 წლის ჯანმრთელობის დაცვის სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში რევმატოიდული ართრიტის ბიოლოგიური პრეპარატებით მკურნალობა დაფინანსდება - კავშირის სახელით განხორციელებული ყველა აქტივობა სწორედ ამ მიზანს ემსახურება.