თამაშობდნენ ჯადოსნურ ადგილას, რომელსაც ეზო ერქვა, და თამაშობდნენ იდაყვებისა და მუხლების ჩაჩეჩქვამდე.
არაფერი იყო იმაზე საინტერესო, ვიდრე კლასობანასა და რეზინობანას თამაში...
გარდა ხეებზე შტაბების აშენებისა, რომლებიც ამ თაობის წარმოსახვაში ზუსტად ასე გამოიყურებოდა.
ურეკავდნენ გოგონას სახლის ტელეფონზე იმ იმედით, რომ ყურმილს მამამისი არ აიღებდა.
ყიდულობდნენ აუდიკასეტებს.
კითხვებზე პასუხებს ენციკლოპედიებში ეძებდნენ.
და საერთოდაც, ხშირად დადიოდნენ ბიბლიოთეკებში.
შეტყობინებების ნაცვლად, წერილებს წერდნენ.
და ამ წერილებს ერთმანეთს ნამდვილი ფოსტით უგზავნიდნენ. თუ ვინმეს დაავიწყდა, გავახსენებთ, რომ წერილი - ეს, ასე ვთქვათ, დიდი მოცულობის შეტყობინებაა, რომელიც აუცილებლად ფურცელზე იწერება.
წინასწარ ათანხმებდნენ შეხვედრის ზუსტ ადგილსა და დროს.
ელოდებოდნენ ტელევიზორში გადაცემის დაწყებას, რომ არ გამოეტოვებინათ.
რადიოში უკვეთდნენ საყვარელ სიმღერას და მერე მოუთმენლად ელოდნენ მის გაჟღერებას.
თამაშობდნენ „ტეტრისს“.
ან „ბომბებს“.
მერე კი გამოჩნდა ინტერნეტი და მთელი ჩვენი თავისუფალი დრო შთანთქა!
