„ბოლო დროს სულ მკვლელობებზე გვიწევს დაზაფვრა და სასტიკი რეალობიდან დროებით ვირტუალურში რომ გადავინაცვლოთ, ალბათ ოდნავი შვება მაინც იქნება. ამიტომ ერთ ძალიან საინტერესო წიგნს გაგაცნობთ (მაია თარგმნის, მე ვკითხულობ და დროდადრო ნერვები ეშლება, რომ მისი მთელი წლის შრომას ერთ დღეში ვითვისებ). დოსტოევსკის „დანაშაული და სასჯელი“ ვისაც წაგიკითხავთ და შთაბეჭდილება მოუხდენია, სავარაუდოდ, დამნაშავის „გულში“ რა ხდება, გააზრება გაინტერესებთ და გიზიდავთ და რასკოლნიკოვის შინაგანი დინამიკა საკმარისზე მეტად გასაგებია თქვენთვის, იმიტომ რომ რასკოლნიკოვი არაჩვეულებრივი მწერლის მიერ აღწერილი ჩვეულებრივი ადამიანია.
ხოდა ნობელიანტი პიტერ ჰანდკეს „მეკარის შიში თერთმეტმეტრიანის მოლოდინში“ (რომელიც უფრო კაფკასებურ გემოს ტოვებს) მინდა გირჩიოთ ლიტერატურის და განსაკუთრებით ფსიქოლოგიური ლიტერატურის გურმანებს, რადგან წარმატებული მცდელობაა ადამიანის უმწვავესი ფსიქიკური მდგომარეობის და კრიზისის შესახებ ახლის თქმის და სადაც არცერთი თქვენი მოლოდინი არ გამართლდება. ეს არის წიგნი ემპათიის და სიყვარულის გარეშე და ერთი შეხედვით უმოტივაციო მკვლელობა ფსიქიკის ისეთი სიღრმის წაკითხვის მცდელობაა, სადაც ჩვენი ევრისტიკები (აზროვნების სწრაფი სტრატეგიები) სრულიად გამოუსადეგარია. ყოფილი მეკარე, რომელსაც მთელი ცხოვრება, თამაშის განმავლობაში ვერავინ ამჩნევდა და როცა საჯარიმოს ურტყამენ, მაშინაც მხოლოდ იმ წამს ამჩნევდნენ, როცა ბურთი მისამდე მივიდოდა, თავისი არსებობის დადასტურებას საკმარისად ვერც მაშინ ახერხებს, როცა მკვლელობას ჩადის. მისი ჩადენილი მკვლელობაც კი დუნე ვიბრაციას იწვევს გარემოში. როცა გარესამყაროს შეცდომებს იგერიებდა, ვერც მაშინ ამჩნევდნენ და როცა გარესამყაროსთვის ბწკენა გადაწყვიტა, ვერც იქ დაძრა რაიმე, იქაც კი გადაუსწრო სხვა ტრაგედიისგან გამოწვეულმა გარემოს ექომ. წიგნი არის იდეალური ნიმუში ენის ფსიქოლოგიის თვალსაზრისით. მეტს არ დაგასპოილერებთ“, - წერს ფსიქოლოგი.
