გუგა ქაშიბაძე: „მარკ ტვენისა და ალექსანდრე დიუმას გმირებს ხშირად ახლაც ვბაძავ“

- რა არის თქვენთვის სრულყოფილი ბედნიერება?
- ამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად ჯერ პატარა ვარ, მართლა პატარა ვარ.

- ბოლოს როდის გაიცინეთ?
- ხშირად ვიცინი, აქ მოსვლის წინაც ვიცინე. ახლაც გამეცინა ამ კითხვაზე.

- ბოლოს როდის იტირეთ?
- ტირილის კლასიკური გაგებით - არ მახსოვს, მაგრამ რამდენიმე დღის წინ მაშველებმა მდინარიდან ბიჭები ვერტმფრენის დახმარებით რომ ამოიყვანეს, თვალები ამიწყლიანდა. ძალიან იმოქმედა ჩემზე.

- თქვენი ხასიათის მთავარი შტრიხი?
- ძალიან მარტივად ვუყურებ საგნებს, ყველაფერს ვამარტივებ.

- ყველაზე დიდი ნაკლი?
- ის, რომ ყველაფერს ვამარტივებ, ნაკლიც არის.

- ყველაზე მეტად რომელ ისტორიულ ფიგურასთან აიგივებთ თავს?
- ძალიან გამიჭირდება ამ კითხვაზე პასუხი. ალბათ, ვერცერთთან.

- ვინ არიან თქვენი გმირები დღეს?
- თითოეული ის ადამიანი, ჩვენი მოქალაქე, ვინც თავის საქმეს აკეთებს სახელმწიფოებრივი მიდგომით, ჭრილით.

- თქვენი მხატვრული გმირები?
- მარკ ტვენისა და ალექსანდრე დიუმას გმირები, რომლებსაც ბავშვობაში ვბაძავდი და ხშირად ახლაც ვბაძავ.

- ყველაზე შთამბეჭდავი მოგზაურობა?
- ალბათ, არ არის აუცილებელი, უცხოეთი დავასახელო. ეს იყო ჩემი პირველი ასვლა მწვერვალზე,
სახელწოდებით „იაკობ გოგებაშვილი-დედაენა“, რომლის სიმაღლე 3480 მეტრია და ყაზბეგის რაიონში მდებარეობს. ეს იყო ჩემი პირველი ასვლა მთამსვლელის რანგში. მას შემდეგ უფრო რთული ასვლებიც მქონია, უფრო მაღლაც ავსულვარ, მაგრამ „დედაენის მწვერვალი“ ჩემთვის დაუვიწყარია.

- თვისება, რომელსაც უპირატესობას ანიჭებთ მამაკაცში?
- პროფესიონალიზმი.

- ქალში?
- ასევე, პროფესიონალიზმი.

- საყვარელი მწერლები?
- მარკ ტვენი, ერიხ მარია რემარკი.

- საყვარელი კომპოზიტორი?
- გია ყანჩელი.

- ფილმი?
- ფედერიკო ფელინის „გზა“ (La Strada).

- რას მიიჩნევთ თქვენს ყველაზე დიდ მიღწევად?
- მქონდა პატივი, იმ ადამიანების გვერდით მემუშავა, რომლებიც გარკვეულწილად დაეხმარნენ ადამიანების სიცოცხლესა და ჯანმრთელობას.

- რა არის თქვენთვის ყველაზე ძვირფასი?
- ოჯახი, სამშობლო.

- თარიღი, რომელსაც თქვენი ცხოვრებიდან გამოტოვებდით?
- არა, ყველას დავტოვებდი.

- რა არის თქვენთვის სამშობლო?
- ეს არის ახლად გათიბული ბალახის სუნი და ხმა ერთმანეთში არეული.

- რისი გეშინიათ ყველაზე მეტად?
- მეშინია, ამ ქვეყნიდან ისე არ წავიდე, რომ რამე გასაკეთებელი დამრჩეს.

- როგორ ისურვებდით სიკვდილს?
- ეს არ იქნებოდა წყნარად სიკვდილი. ალბათ, საოპერაციო მაგიდასთან, ომში ან რომელიმე აქტიურ ფაზაში.

- თუკი ოდესმე ღმერთს შეხვდებოდით, რას ისურვებდით, რომ თქვენთვის ეთქვა?
- „გუგა, ჯერ შენი დრო არ არის, უკან გაბრუნდი“.