ნინო ბასილია: „და მაინც მოვედი“

- რა არის თქვენთვის სრულყოფილი ბედნიერება?
- როდესაც ჩემ ირგვლივ ახლობელი ადამიანები ცოცხლები და ჯანმრთელები არიან.

- ბოლოს როდის გაიცინეთ?
- ამ ბოლო დროს სულ ვიცინი... ბოლო თვეების განმავლობაში იმდენ პრიზს ვიღებ ფესტივალებზე, გამოაცხადებენ თუ არა ჩემს გვარს, უკვე მეცინება.

- ბოლოს როდის იტირეთ?
- ამ დილით ვიტირე... რადიოში ვიყავი ინტერვიუზე, სადაც შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ბავშვები ჰყავდათ მოწვეული თავიანთი ხელნაკეთი ნივთებით. იმდენად გულწრფელები იყვნენ, ისეთი სათნოები, რომ გული ამიჩუყდა და ცრემლები წამომივიდა.

- თქვენი ხასიათის მთავარი შტრიხი?
- არასდროს ვიტყუები.

- ყველაზე დიდი ნაკლი?
- ეს ნაკლი უკვე რამდენიმე წელია, გამოვასწორე. ზედმეტად მორიდებული ვიყავი და ახლა აღარ ვარ. მგონი, მეორე უკიდურესობაში გადავვარდი.

- ყველაზე მეტად რომელ ისტორიულ ფიგურასთან აიგივებთ თავს?
- გამბედაობის თვალსაზრისით, ალბათ, ჟანა დ`არკთან.

- ვინ არიან თქვენი გმირები დღეს?
- ჩემი გმირია ყველა ის ადამიანი, ვინც დილაობით ალაგებს და ხვეტს თბილისის ქუჩებს. ნაგვის მანქანაზე, უკან, ზამთარ-ზაფხულ ორი ადამიანი რომ არის ჩამოკიდებული, აი, ისინი არიან ჩემთვის გმირები... და კიდევ, სამშობლოს თავშეწირული ბიჭები.

- თქვენი მხატვრული გმირები?
- ამ შემთხვევაში ჩემი გმირია ჩემი ანა კეკელიძე - ჩემი ფილმის მთავარი გმირი. და კიდევ, ჩემი მომდევნო ორი ფილმის გმირი, რომლებზეც გამუდმებით ვფიქრობ.

- ყველაზე შთამბეჭდავი მოგზაურობა?
- ამ რამდენიმე წლის წინათ ინდოეთში, ვარანასიში ჩავედი და იქ მივიღე ნამდვილი კულტურული შოკი, რომელიც მანამდე არასდროს განმიცდია. ის იყო ჩემთვის ყველაზე შთამბეჭდავი მოგზაურობა.

- თვისება, რომელსაც უპირატესობას ანიჭებთ მამაკაცში?
- იუმორი და ხელგაშლილობა. მამაკაცი არ უნდა იყოს ძუნწი.

- ქალში?
- ქალი უნდა იყოს ინტელექტუალური და ცოტა სექსუალურიც.

- საყვარელი მწერლები?
- ასტრიდ ლინდგრენი.

- საყვარელი კომპოზიტორი?
- რობერტ შუმანი და ვოლფგანგ ამადეუს მოცარტი.

- ფილმი?
- ძალიან ძნელია, დასახელება... „შერეკილები“. რამდენჯერაც გადის ეკრანზე, იმდენჯერ ვუყურებ.

- რას მიიჩნევთ თქვენს ყველაზე დიდ მიღწევად?
- ჩემი ყველაზე დიდი მიღწევა ის არის, რომ ვიარე, ვიარე, ბევრი მთა და ბარი გადმოვიარე და მაინც მოვედი ჩემს პროფესიაში - რეჟისურაში.

- რა არის თქვენთვის ყველაზე ძვირფასი?
- ჩემი შვილი და ჩემი პროფესია.

- თარიღი, რომელსაც თქვენი ცხოვრებიდან გამოტოვებდით?
- გათხოვების თარიღი.

- რა არის თქვენთვის სამშობლო?
- სამშობლო არის ჩემი ფეხის, ქუსლის, ტერფის ძირიდან გამოზრდილი და ლოდებს შორის ჩახერგილი ფესვი. წასვლა რომ გინდა და არსად გიშვებს.

- რისი გეშინიათ ყველაზე მეტად?
- ომის. 2008 წლის ომის შემდეგ მეშინია ომის.

- როგორ ისურვებდით სიკვდილს?
- რამდენიმე ფილმს კიდევ გადავიღებდი და მერე, უშფოთველად, ძილში გავიპარებოდი.

- თუკი ოდესმე ღმერთს შეხვდებოდით, რას ისურვებდით, რომ თქვენთვის ეთქვა?
- მეგობარო, ერთი კარგი როლი არ გაქვს ჩემთვის?