სტატისტიკის თანახმად, ომიდან დემობილიზებულთა შორის 2 500 000 ინვალიდი იყო. მათ შორის, 450 000 მებრძოლს ცალი კიდური დაკარგული ჰქონდა.
1954 წლის 20 თებერვალს საბჭოთა კავშირის შინაგან საქმეთა მინისტრის ს. კრუგლოვის მიერ სსრკ ცენტრალური კომიტეტის პრეზიდიუმში გაგზავნილ წერილში ვკითხულობთ, რომ გატარებული ზომების მიუხედავად, ქვეყანაში ჯერ კიდევ ადგილი აქვს ისეთ ნეგატიურ მოვლენას, როგორიცაა მათხოვრობა.
მილიციის ორგანოებმა ქალაქებსა და რკინიგზის სადგურებზე ასი ათასობით მათხოვარი დააკავეს: 1951 წელს - 107 766 ადამიანი, 1952 წელს - 156 817 ადამიანი, 1953 წელს - 182 342 ადამიანი.
კრუგლოვი უკმაყოფილებას გამოთქვამდა, რომ სოციალური უზრუნველყოფის ორგანოები და დეპუტატთა ადგილობრივი საბჭოები ცუდად მუშაობდნენ მოხუცთა და ინვალიდთა სახლებში მათხოვრების გამწესების მიმართულებით და არასათანადოდ ატარებდნენ მათხოვრობის ლიკვიდაციის ღონისძიებებს.
ინვალიდების მათხოვრობის ლიკვიდაციის მიზნით, სახელმწიფომ მათი დიდი ქალაქებიდან სპეციალურ ინტერნატებში გადაყვანა გადაწყვიტა.
1950 წლიდან ომიდან დაბრუნებული, შრომისუუნარო და დასახიჩრებული ინვალიდების კუნძულ ვალაამზე გადაყვანა დაიწყეს, სადაც ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი სპეცსანატორიუმი მდებარეობდა.
ამის შემდეგ ამ ადამიანების შესახებ არავითარი ცნობები აღარ არსებობს. ისინი „ისტორიული მეხსიერებიდან“ ამოშალეს.