გერმანელები საბჭოთა მედდებს, რადისტებს, მზვერავ და სნაიპერ ქალებს სამხედრო მოსამსახურეებად არ მიიჩნევდნენ და პარტიზანებთან ათანაბრებდნენ. ამის გამო, მათზე არ ვრცელდებოდა სამხედრო ტყვეებთან მოპყრობის ის მცირერიცხოვანი საერთაშორისო წესებიც კი, რომლებსაც, ასე თუ ისე, ითვალისწინებდნენ ტყვე მამაკაცებთან მიმართებაში.
ნიურნბერგის პროცესის მასალებში ინახება ადოლფ ჰიტლერის ბრძანება, რომელიც მთელი ომის განმავლობაში მოქმედებდა: „ადგილზე დახვრიტეთ ყველა საბჭოთა კომისარი, რომელთა ამოცნობასაც შეძლებთ, და სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ქალი“.
სვეტლანა ალექსეევიჩის წიგნში „ომს ქალის სახე არ აქვს“ საბჭოთა არმიის რიგებში მებრძოლი ქალი იხსენებდა 19 წლის მედდას, რომელსაც ნაცისტებმა მკერდი მოაჭრეს და თვალები ამოთხარეს:
„ომის დროს, სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ყველა ქალი საგულდაგულოდ ინახავდა ორ ტყვიას. ერთს იმისთვის, რომ ტყვედ ჩავარდნამდე თავი მოეკლა და მეორეს იმ შემთხვევისთვის, თუ პირველი ტყვია არ გავარდებოდა. მე ვნახე 19 წლის მედდა, რომელსაც არცერთი ტყვია არ აღმოაჩნდა. ფაშისტებმა ის გააშიშვლეს და ძელზე გასვეს. გარდაცვლილს ჩანთაში სახლიდან გამოგზავნილი წერილი და სათამაშო ედო“.
სისასტიკით ცნობილი ობერგრუპენფიურერი ფრიდრიხ ეკელნი საბჭოთა ქალებს ებრაელებთან და კომისრებთან ათანაბრებდა და სიკვდილით სჯიდა. დახვრეტას გადარჩენილ ქალებს ბანაკებში აგზავნიდნენ, სადაც მათ გამუდმებული ძალადობა ელოდათ. ტყვე ქალებს განსაკუთრებული სისასტიკით პოლიციელები და ფაშისტების მხარეზე გადასული ტყვეები ექცეოდნენ. ხშირად მათ გაწეული სამსახურისთვის მადლიერების ნიშნად ტყვე ქალებს ჩუქნიდნენ.
საერთაშორისო წესების თანახმად, სამხედრო ტყვეების სამხედრო ქარხნებში დასაქმება არ შეიძლებოდა, თუმცა საბჭოთა ქალებზე არც ეს წესი ვრცელდებოდა. მათ სამხედრო ლაზარეთებსა და ტანსაცმლის ფაბრიკებში ამუშავებდნენ, სადაც გერმანელი ჯარისკაცების სამხედრო ფორმები იკერებოდა. მხოლოდ 1944 წელს, ომის დასრულებამდე ცოტა ხნით ადრე გამოიცა ბრძანება, რომლითაც საბჭოთა არმიის რიგებში მყოფი ტყვე ქალების უფლებები ტყვე მამაკაცის უფლებებს გაუთანაბრდა.