იმ დროისთვის, საბადოს სიღრმე 525 მეტრი, ხოლო სიგანე 1200 მეტრი გახლდათ. მირნის ღრმული იმდენად დიდი იყო, ხოლო მისგან წამოსული ჰაერის ჭავლი იმდენად ძლიერი, რომ საბადოს თავზე ვერტმფრენებს ფრენა ეკრძალებოდათ. არსებობს რამდენიმე ფაქტი, როცა მიწის სიღრმიდან წამოსული ჰაერის ნაკადმა ვერტმფრენი ჩაითრია.
ამ ადგილებში სამთო მრეწველობა მე-20 საუკუნის შუა წლებში აღორძინდა. მკაცრი ზამთრის გამო, რომელიც აღმოსავლეთ ციმბირში შვიდი თვე გრძელდება, მიწა ბეტონივით მაგრდება და ტემპერატურა ისეთ ნიშნულამდე ეცემა, რომ საწვავს ყინავს და რკინას შლის. ამ პერიოდში, მბურღავებს მუშაობის დროს, რეაქტიული ძრავებისა და ასაფეთქებელი მოწყობილობების გამოყენება უწევდათ.
როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, მირნიში ყოველწლიურად ათ მილიონ კარატამდე ბრილიანტის მოპოვება ხდებოდა. ალმასის ბაზარი რომ ეკონტროლებინა, საერთაშორისო კორპორაცია De Beers იძულებული იყო, დიდი რაოდენობით ციმბირული ალმასი შეეძინა. კორპორაციისთვის ეს საბადო ნამდვილ ამოცანას წარმოადგენდა: ჯერ ერთი, მოპოვებული პროდუქციის რაოდენობა საბადოს ზომებს რამდენჯერმე აღემატებოდა, თანაც 70-იან წლებში მსოფლიოში ალმასის მოპოვება მნიშვნელოვნად შემცირდა, მირნიში კი პირიქით, ყოველწლიურად იზრდებოდა.
De Beer-მა, ცნობისმოყვარეობის დასაკმაყოფილებლად, 1976 წელს ციმბირის საბადოს დათვალიერება ითხოვა. საბჭოთა კავშირმა კორპორაციას საბადოს დათვალიერების ნება დართო, თუმცა საბუთების მზადების პროცესს იმდენი დრო დასჭირდა, რომ ვიზის ვადა თითქმის ამოიწურა. საბოლოოდ, საბადოს დათვალიერებისთვის კორპორაციის თანამშრომლებს მხოლოდ 20 წუთი დარჩათ, რაც ცხადია, ალმასის წარმოების საიდუმლოს ამოსახსნელად საკმარისი არ იყო.