რას აკეთებს იაპონელი მშობელი, როცა ბავშვი ცუდად იქცევა?

იაპონელი ბავშვები თითქმის არასდროს ჭირვეულობენ, ამის მიზეზი კი აღზრდის განსაკუთრებული ტრადიციაა, რომლის ფესვებს შორეულ წარსულში მივყავართ.

საუკუნეების წინათ იაპონელი დედები სამსახურსა და ბავშვების აღზრდას ერთმანეთს უთავსებდნენ. იმ დროს არც საბავშვო ბაღები არსებობდა და არც ბებია-ბაბუები ისხდნენ სახლში, რომ ბავშვი დაეტოვებინათ, ამიტომ პატარა ყოველთვის და ყველგან დედის გვერდით იყო.
მინდორში სამუშაოდ წასული დედა შვილს სხეულზე ქსოვილის ნაჭრით იმაგრებდა, მუშაობის დროს კი ელაპარაკებოდა და უხსნიდა, რას და რატომ აკეთებდა.
ბუნებრივია, ასეთ პირობებში ბავშვი სამყაროს ადვილად შეიცნობდა და ვითარდებოდა.
იაპონელი ქალები დღემდე ბავშვთა აღზრდის ასეთ წესს ამჯობინებენ - სადაც არ უნდა მიდიოდეს და რასაც არ უნდა აკეთებდეს, დედას ბავშვი ყოველთვის თან ახლავს.

ჩვეულებრივ, სანამ ბავშვი 3 წლის გახდება, იაპონელი დედები სახლში სხედან. მათთვის შვილის ბაგაში მიყვანა ან ბებია-ბაბუასთან დატოვება სამარცხვინოდ მიიჩნევა.
როგორც კი 3 წელი შეუსრულდება, იაპონელებს შვილები საბავშვო ბაღებში მიჰყავთ. სახლშიც და ბაღშიც ბავშვს ასწავლიან, რომ სხვა ადამიანებისა და ცხოველების მიმართ სითბო და მზრუნველობა გამოიჩინოს. უყვარდეს ბუნება და უსულო საგნებიც კი.
მაგალითად, თუ ბავშვმა სათამაშო მანქანა დაამტვრია, დედა არ ეჩხუბება, მაგრამ უხსნის, რომ მან სათამაშოს ტკივილი მიაყენა. მშობლები არასოდეს უწევენ ხმას შვილთან ურთიერთობისას. არ ეჩხუბებიან და არ სცემენ. ამის ნაცვლად, პატარებს თავაზიანად ქცევას ასწავლიან.

რას აკეთებს იაპონელი მშობელი, როცა ბავშვი ცუდად იქცევა? 
პასუხი მარტივია - საკუთარ უკმაყოფილებას ის ინტონაციით და მზერით გამოხატავს. იაპონელი ბავშვი ზუსტად ხვდება, როდისაა მშობელი ნაწყენი და ამ დროს, მას დანაშაულის გრძნობა უჩნდება.

როგორც ხედავთ, ამომავალი მზის ქვეყანაში ბავშვები მშობლების სითბოთი და სიყვარულით გარემოცულნი იზრდებიან.
საუკუნეების გამოცდილებამ გვაჩვენა, რომ ეს დაუჯერებლად ეფექტურია და მშობლებს კანონმორჩილი, თავაზიანი და კარგი ადამიანების გაზრდაში ეხმარება.