„ბიტლზის“ პირველი ფოტოსესია და პირველი შემადგენლობა

ჰამბურგში ჯგუფი ადგილობრივი არტკოლეჯის სტუდენტებს - ფოტოგრაფ გოგონას ასტრიდ კირჩერსა და მხატვარ კლაუს ფორმანს გაეცნენ. მათ ჯგუფის ბიოგრაფიაში მნიშვნელოვანი როლი ითამაშეს. კირჩერი მალე სატკლიფის საყვარელი გახდა. სწორედ მან გადააცვა ბიჭებს ტყავის ქურთუკები, ხოლო The Beatles-ის ჰამბურგში მეორე ვიზიტისას, 1961 წლის გაზაფხულზე, ახალი ვარცხნილობა შესთავაზა - შუბლსა და ყურებზე გადმოვარცხნილი თმები, ცოტა მოგვიანებით - უსაყელო და ულაცკანო პიჯაკები.

სწორედ ასტრიდმა გადაიღო ეს ფოტოები, რომლებსაც ჯგუფ The Beatles-ის პირველი ფოტოები შეიძლება ეწოდოს.

გერმანიაში მგზავრობა ახალგაზრდა მუსიკოსებისთვის პირველი სერიოზული სამუშაო იყო. 19 წლის ჯონი მათში ყველაზე უფროსი იყო, ყველაზე უმცროსი - ჯორჯი იმ წელს გახდა 17-ის.

1960 წლის 16 აგვისტოს ჯგუფმა ინგლისი დატოვა და უკვე მეორე დღეს მათი პირველი კონცერტი გაიმართა ჰამბურგის კლუბ Indra-ში. აქ ჯგუფი ოქტომბრის ბოლომდე უკრავდა. ხმამაღალი მუსიკის გამო, მეზობლების ჩივილის შემდეგ ისინი კლუბ Kaiserkeller-ში გადავიდნენ.

აი, როგორ იხსენებს ამ გასტროლებს პოლი: „ ჩვენ კინოთეატრის კულისების უკან, ტუალეტის სიახლოვეს ვცხოვრობდით. სუნი მუდმივად გვაწუხებდა. ბეტონის კედლებიდან ძველ საკუჭნაოში შეგვასახლეს, სადაც მხოლოდ  ორი ორსართულიანი საწოლი იდგა. გათბობა არ იყო და საშინლად ვიყინებოდით. კლუბში მსმენელების მოწვევა გვიწევდა. ჩვენ მზად ვიყავით, ორი ადამიანის გულისთვის მთელი  რეპერტუარი გვემღერა. მუდმივად ვხუმრობდით, რათა მსმენელებს მეორედ მოსვლის სურვილი გასჩენოდათ“.

გამოსვლების გრაფიკი ძალიან მჭიდრო იყო: როგორც წესი, კლუბში ერთი საათი ერთი ჯგუფი უკრავდა, მერე - სხვა და ასე 12 საათის განმავლობაში. ჰამბურგში ისნი მრავალი საათი გადაბმულად უკრავდნენ. ყოველი სიმღერა ნახევარ საათს გრძელდებოდა და მასში ოცამდე სოლო იყო. ღამის განმავლობაში „ბითლზი“ რვა-ცხრა საათი უკრავდა. ასე მიაღწიეს სრულყოფილებას.

აი, როგორ იხსენებდა ამას ჯონი: „ჰამბურგში თავს მოსწავლეებად აღარ ვგრძნობდით. ჩვენ მსმენელის წინაშე გამოსვლა ვისწავლეთ. ნელ-ნელა თავდაჯერებულობა გვემატებოდა. სხვანაირად არც შეიძლება ყოფილიყო - მივიღეთ გამოცდილება, მთელი ღამეები გადაბმულად ვუკრავდით. კარგი იყო, უცხოელები რომ გვისმენდნენ. იძულებულნი ვიყავით, თავი არ დაგვეზოგა, დაკვრაში სულსა და გულს ვაქსოვდით. ჩვენ საკუთარ თავზე ავმაღლდით“.