პირველი, რაც სახლთან დაკავშირებით აგონდება, დედის სიცილია, მისი სახასიათო კისკისი. ეს ხმა ბაია დვალიშვილს ბავშვობის სახლში სულ ესმის. თითქმის მთელი ცხოვრება აქ გაატარა. რამდენიმე წელი, მეუღლესთან ერთად, სხვა ბინაში იცხოვრა, თუმცა ბოლოს ამ სახლში გადმოვიდნენ. მსახიობი მშობლების ამ ბუდეს ვერაფრით ელევა. ზუსტად იცის, რომ ცხოვრების ბოლომდე აქ დარჩება.
„ჩემი სახლი ის ადგილია, სადაც სულ მეჩქარება. სადაც არ უნდა ვიყო, მოვრბივარ, რადგან ეს არის ჩემი სიმყუდროვე, თავშესაფარი, კომფორტი, ადგილი, სადაც თავს ყველაზე კარგად ვგრძნობ“, - გვიყვება მსახიობი. იყო პერიოდი, როცა დიდი ხნით სახლში ყოფნა მოუწია. ამბობს, რომ მაშინ თავის მიკროსამყაროს იწყობდა ხოლმე და იმისთვის, რომ დღე საინტერესოდ გაეყვანა, ბევრ რამეს იგონებდა. მარტო სახლში ყოფნა არასდროს სწყინდება.
იყო დრო, როცა ბაია დვალიშვილის სახლში დიდი სუფრები იშლებოდა, დადიოდნენ სტუმრები, მასპინძელი მათთვის უამრავ კერძს ამზადებდა. ახლა ასეთი სიტუაციები დიდად არც თავისთან მოსწონს და არც სხვასთან სტუმრობისას. ბაია ამბობს, რომ სახლში დიდი სუფრების მიმართ პროტესტიც კი გაუჩნდა, თუმცა მშვიდ გარემოში რამდენიმე მეგობრის მიღებაზე უარს არასდროს ამბობს.
ყველაზე ძალიან უარყოფითი გმირის როლი ხიბლავს, რადგან უფრო სახასიათო, მკვეთრი და საინტერესოა. ფიქრობს, რომ ასეთ დროს საკუთარი უარყოფითი თვისებებისგანაც იცლება. რაც შეეხება მის პერსონაჟს სერიალ „ჩემი ცოლის დაქალებში“, ბაია ამბობს, რომ თავად არ არის ნელიკოსავით ოპტიმისტი, რომელიც ყველაფერში პოზიტივს ეძებს. „მე მიყვარს ნელიკო, ამ ხასიათის გამო. თვითგადარჩენის საოცარი უნარი აქვს და შეუძლია, ყველაფერში იპოვოს დადებითი. ეს ძალიან კარგი თვისებაა და, რა თქმა უნდა, ბევრს გვაკლია“, - აღნიშნავს მსახიობი.