ვიღაცას კარგი გარეგნობაც აქვს და ნიჭიც, ზღვის სანაპიროზე აგარაკიც და ისეთი ცხოვრებაც, როგორზეც უოცნებია. ერთი სიტყვით, ყველაფერი გამოსდის, რასაც კი ხელს მოჰკიდებს...
მე კი...
მე ასეთი უიღბლო, უინტერესო არსება ვარ: ერთი და იგივე სცენარი ყოველდღე, ერთი და იმავე სცენარით გართობა ათასში ერთხელ...
მაგრამ, იცით, ამ ბოლო დროს რას მივხვდი?
მივხვდი იმას, რატომ ვფიქრობ ასე.
დღევანდელი ცხოვრება ინფორმაციებით დამახინჯებულია.
გარშემო, ცხოვრების ყველა სფეროში, ადამიანის მიღწევების შესახებ იმდენი სიახლე გვესმის, რომ დანაშაულის გრძნობა გვიჩნდება, როცა იმ მაღალ სტანდარტებში ვერ ვჯდებით.
სოცქსელები, ჟურნალები, საიმიჯო რეკლამები, სტატიები წარმატებულებზე, მოდა ყველგან და ყველაფერში - ყოველდღე ჩვენ წინაშე სხვისი ცხოვრების, ქცევების, გადაწყვეტილებების, მორალის, შაბლონური განცდების უამრავი მაგალითია. თანაც ყველა დაფოტოშოპებული, დაუთოებული, საკუთარი ცხოვრების გამოცდილი მბრძანებლები...
სევდა და მოწყენილობა მოდური არ არის.
იშვიათად თუ საუბრობს ვინმე თავის ელემენტარულ ემოციებზეც კი.
ასე რომ, ძლიერი უნდა იყო და ასეთი იმიჯი მოირგო: „ძლიერი ადამიანები ყოველთვის მარტოსულები არიან“ ან „ზურგში იმიტომ გაფურთხებენ, რომ შენ მათ წინ მიდიხარ“, ან კიდევ „რასაც არ უნდა ფიქრობდეთ თქვენ ჩემზე, მე თქვენზე საერთოდ არ ვფიქრობ“...
ჩვენ ირგვლივ ათასობით ტრენინგი ტარდება თემაზე: შეცვალე საკუთარი ცხოვრება! გახდი წარმატებული და ცნობილი - შენ ეს შეგიძლია!
მაგრამ მე პირადად არ მჭირდება ამ მეთოდებით მიღწეული ფსევდობედნიერება, რომელიც ყველასთვის ერთნაირია.
მე მჭირდება ერთი რამ: რაღაცნაირად დავძლიო საკუთარი დანაშაულის გრძნობა იმის გამო, რომ მე ერთი, უბრალო, ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ.
იცით, რომ ადამიანში ფსიქოლოგიური პრობლემებისა და დეპრესიის ყველაზე ხშირი მიზეზი სწორედ რომ საკუთარი თავის დადანაშაულების გრძნობაა, დადანაშაულებისა იმის გამო, რომ არ არის სხვებივით იდეალური და ვეღარც იმ მატარებელს დაეწევა, რომელშიც ის იდეალურები სხედან...