ვის ჰქონდა საბჭოთა ქალებს შორის აბორტის გაკეთების უფლება?

როგორც მოსალოდნელი იყო, ცხოვრების ასეთი წესს ის მოჰყვა, რომ ქალები ხშირად ფეხმძიმდებოდნენ. არადა, ქვეყანა კომუნიზმს აშენებდა და ქალები სამუშაო ადგილებზე უფრო სჭირდებოდათ, ვიდრე აკვანთან.

1920 წელს გამოიცა დეკრეტი „ფეხმძიმობის ხელოვნურად შეწყვეტასთან დაკავშირებით“. შეიძლება ითქვას, რომ ეს მსოფლიოში პირველი ოფიციალური დოკუმენტია, რომელიც ქალებს აბორტის უფლებას აძლევდა. არასასურველი ნაყოფისგან გათავისუფლების მსურველი იმდენად ბევრი იყო, რომ ფასიანი კლინიკების გახსნა დაიწყეს.

მალე ხელისუფლება მიხვდა, რომ სიტუაციას ვეღარ აკონტროლებდა და აბორტის კომისიები შექმნა. 1927 წელს გაზეთი „Красное знамя“ წერდა:
„1925-26 წლებში აბორტის კომისიას ნებართვისთვის 630 ქალმა მიმართა. კომისიის წევრებმა აქედან 77-ის გადარწმუნება შეძლეს, 12 ქალს არასაკმარისი მოტივის გამო უარი ეთქვა, ხოლო 540-მა აბორტის გაკეთების ნებართვა მიიღო. სამკურნალო დაწესებულებებში ნებართვის გარეშე აბორტი 376 ქალმა გაიკეთა“.

ამ სტატისტიკის თანახმად, აბორტის გაკეთების უფლება ყველას არ ეძლეოდა. ფაბრიკა-ქარხნებში მომუშავე ქალები გამონაკლისი იყვნენ. სწორედ იქ შეინიშნებოდა ყველაზე ხშირად უწესრიგო სქესობრივი კავშირები. ხოლო ბავშვის გამო სამსახურის დაკარგვა არავის სურდა.
უფასო აბორტის ნებართვას, პირველ რიგში, უმუშევარ, მარტოხელა ქალებს, წარმოებაში დასაქმებულ მრავალშვილიან დედებსა და მუშების მრავალშვილიან ცოლებს აძლევდნენ. დანარჩენებს აბორტის გაკეთება მხოლოდ საფასურის გადახდის შემდეგ შეეძლოთ.

აღვირახსნილი 20-იანები სასტიკმა 30-იანებმა შეცვალა. თუ ადრე სექსზე საუბრები წახალისებული იყო, ტოტალიტარული რეჟიმის გაძლიერების შემდეგ, სექსზე ღიად საუბარი სამარცხვინო გახდა, ხოლო ხელისუფლების დამოკიდებულება აბორტების მიმართ 180 გრადუსით შეიცვალა.