რატომ არ იყვნენ სსრკ-ში ანტივაქსერები?

ქვეყნის ცნობილი ექიმები ეპიდემიოლოგიურ მდგომარეობას უდიდესი ყურადღებით აკვირდებოდნენ. სსრკ წარმატებით უმკლავდებოდა სხვადასხვა ინფექციური დაავადების გავრცელებას და პარალელურად, სანიტარიული და ჰიგიენური სტანდარტების დანერგვაზე მუშაობდა.

ამის მიუხედავად, ბევრმა არ იცის, რომ 1920-იან წლებში მოსკოვსა და სხვა დიდ ქალაქებში ვირუსულმა ეპიდემიამ იფეთქა და გავრცელების შესაჩერებლად სოციალური დისტანციის შემოღება გახდა საჭირო.

ქუჩებში გაკრული იყო პლაკატები: „დაივიწყეთ ხელის ჩამორთმევა", "კოცნა დაავადების გადამტანია" და ა.შ.

1970-იან წლებში საბჭოთა ბავშვებს ჩუტყვავილას, ტუბერკულოზის, პოლიომიელიტის და სხვა ინფექციური დაავადებების საწინააღმდეგო ვაქცინებით ცრიდნენ და არც ერთ მშობელს აზრად არ მოსვლია, რომ შვილის აცრაზე უარი ეთქვა. პირიქით, აცრა ცივილიზებულ აქტად მიიჩნეოდა.

სსრკ-ში ანტივაქსერული განწყობები დისიდენტურ მოძრაობაშიც კი არ შეინიშნებოდა. ეს თემა, უბრალოდ, თავში არავის მოსდიოდა.

უკმაყოფილების ცალკეული შემთხვევები არსებობდა, მაგრამ ეს, ძირითადად 1980-იანი წლების ბოლოდან, „ხალხური მედიცინისა“ და მკურნალობის არატრადიციული მეთოდების გავრცელებასთან ერთად დაიწყო.

მაინც, რატომ იცრებოდნენ საბჭოთა მოქალაქეები მშვიდად?

საქმე ისაა, რომ ხალხი საბჭოთა მედიცინას იმდენად ენდობოდა, რომ სისტემასთან დაპირისპირებულმა ადამიანებმაც კი საპირისპირო ვერაფერი მოიფიქრეს.
რაში სჭირდება სახელმწიფოს მომავალი ჯარისკაცის, მშენებლის ან მეცნიერის იმუნიტეტის დასუსტება? - სრულიად სამართლიანად აღნიშნავდნენ ისინი.

ვარაუდიც კი არავის დაუშვია, რომ ვიღაცა გასაიდუმლოებული პერსონა ადამიანებს ფარმაცევტული კომპანიების ექსპერიმენტების ობიექტად აქცევდა, რათა ბუნებრივი იმუნიტეტი გაენადგურებინა.

🔰:

როკ ენ როლი და ვაქცინაცია - როგორ იხსნა ელვის პრესლიმ მსოფლიო ეპიდემიისგან

როგორ ებრძოდა საუკუნეების წინ კაცობრიობა ვაქცინაციას